13. Wat en wie is die Oorblyfsel van Openbaring?

Inleiding:

Die universele kerk bestaan uit almal wat waarlik in Christus glo, maar in die laaste dae, ten tyde van groot­skaalse afvallighoeid, is ‘n oorblyfsel uitgeroep om die ge­booie van God te onderhou en die geloof van Jesus te hê.. Hierdie oorblyfsel kondig die begin van die oordeelsuur aan, verkondig verlossing deur Christus, en dien as voorloper vir die wederkoms van Christus. Hierdie aankondiging word gesimboliseer deur die drie engele van Openbaring14; dit val saam met die oordeelswerk in die hemel en loop uit op ‘n daad van bekering en hervorming op aarde. Elke gelowige word geroep om persoonlik aan hierdie wêreldomvattende getuienis deel te neem.

Die Oorblyfsel en Sy Sending

Die groot rooi draak is oorgehaal. Reeds het hy die val van een derde van die engele van die hemel bewerkstellig (Openb. 12:4, Openb. 12:7-9). As hy nou die Kindjie wat gebore gaan word, kan verslind, sal hy die oorlog gewen het.

Die vrou voor hom is met die son beklee en het die maan onder haar voete en dra  ‘n  kroon van twaalf sterre. Die Seuntjie aan wie sy geboorte moet gee, is bestem om “die nasies met  ‘n  ystersepter… [te] re­geer.”

Die draak slaan toe, maar sy pogings om die Kind te dood, word verydel. Pleks daarvan word die Kind “weggeruk na God en sy troon.” Die verwoede draak wend hom tot die moeder, wat wonderbaarlik vlerke ontvang en na ‘n afgeleë plek ge­neem word wat spesiaal deur God voorbe­rei is, waar Hy haar vir ‘n tyd en tye en  ‘n  halwe tyd onderhou – 3½  jaar, of 1260 profetiese dae (Openb. 12:1-6, 13, 14).

In Bybelse profesie stel ‘n rein vrou God se getroue kerk voor.¹  ‘n Vrou wat as ‘n hoer of owerspeelster voorgestel word, stel die kinders van God voor wat afvallig geword het (Eseg. 16; Jes. 57:8; Jer. 31:4, 5; Hos. 1-3; Openb. 17:1-5).

Die draak, “die ou slang wat genoem word duiwel en Satan,” het gewag om die Seuntjie te verslind, die langverwagte Messias, Jesus Christus. Die Satan, wat stryd voer teen sy aartsvyand Jesus, het die Romeinse Ryk as werktuig gebruik. Niks, nie eens die dood aan die kruis, kon Jesus afskrik van Sy sending as Verlosser van die mensdom nie.

Aan die kruis het Christus die Satan ver­slaan. In verband met Sy kruisiging het Christus gesê: “Nou is dit die oordeel van hierdie wêreld, nou sal die owerste van hierdie wêreld buitentoe gedryf word” (Joh. 12:31). In die Openbaring word die hemel se oorwinningslied beskryf: “Nou het die heil en die krag en die koningskap die eiendom van onse God geword, en die mag van sy Christus; want die aanklaer van ons broeders is neerge­werp….Daarom, wees verheug, o hemele en die wat daarin woon!” (Openb. 12:10-­12). Die Satan se verbanning uit die hemel het sy optrede ingekort. Nie langer kon die Satan die kinders van God voor die he­melse wesens aankla nie.

Terwyl die hemel egter juig, word die aarde gewaarsku: “Wee die bewoners van die aarde en die see, want die duiwel het na julle neergedaal met groot woede, omdat hy weet dat hy min tyd het” (Openb. 12:12).

Om uiting aan sy woede te gee het die Satan die vrou – die kerk – begin vervolg (Openb. 12:13), en hoewel die kerk bitter gely het, het dit nogtans oorleef. Dun be­volkte dele van die aarde – “die woestyn”  – het skuiling aan God se getroue gelo­wiges gedurende die 1260 profetiese dae of 1260 letterlike jare gebied (Openb. 12:14-16; kyk hoofstuk 4, bl. 41, oor die jaar-dagbe­ginsel).²

Aan die einde van hierdie tydperk in die woestyn tree die volk van God te voorskyn in antwoord op tekens van die spoedige wederkoms van Christus. Johannes noem hierdie getroue groep “haar ander nako­melinge wat die gebooie van God bewaar en die getuienis van Jesus Christus het” (Openb. 12:17). Die Satan haat veral hier­die ander nakomelinge.

Wanneer en waar het hierdie vervolging plaasgevind? Hoe het dit gebeur? Wanneer het hierdie “ander nakomelinge” op die toneel verskyn? Die antwoord op hierdie vrae vereis ‘n oorsig van sowel die Skrif as die geskiedenis.

Die Groot Afvalligheid

Die vervolging van die Christelike kerk het aanvanklik onder die heidense Rome begin, en daarna deur afvalligheid in sy eie geledere. Hierdie afvalligheid was geen verrassing nie, aangesien Johannes, Paulus en Christus self dit voorspel het.

In Sy laaste groot toespraak het Jesus Sy dissipels gewaarsku: “Pas op dat niemand julle mislei nie….Want daar sal valse chris­tusse en valse profete opstaan, en hulle sal groot tekens en wonders doen om, as dit moontlik was, ook die uitverkorenes te mislei” (Matt. 24:4, 24). Sy volgelinge sou ‘n tydperk van “groot verdrukking” deur­maak, maar hulle sou dit oorleef (Matt. 24:21, 22). Indrukwekkende tekens in die natuur sou die einde van hierdie ver­drukking vergesel en sou toon dat die wederkoms van Christus ophande is (Matt. 24:29,32,33).

Paulus het ook gewaarsku: “Ek weet dit, dat net my vertrek wrede wolwe onder julle sal inkom en die kudde nie sal spaar nie. Ja, uit julle self sal daar manne opstaan wat verkeerde dinge praat om die dissipels weg te trek agter hulle aan” (Hand. 20:29, 30). Daardie “wolwe” sou die kerk na die “afval” lei.

Hierdie afval moet voor die wederkoms van Christus geskied, het Paulus gesê. Dit was so gewis, dat die feit dat dit nog nie plaasgevind het nie, ‘n gewisse teken was dat Christus se wederkoms nog nie op­hande was nie. “Laat niemand julle op enige manier mislei nie, want eers moet die afval kom en die mens van sonde geopen­baar word, die seun van die verderf, die teestander wat hom verhef bo al wat God genoem word of voorwerp van aanbid­ding is, sodat hy in die tempel van God as God sal sit en voorgee dat hy God is” (2 Thess. 2:3, 4).

Selfs in Paulus se tyd was daar reeds ‘n beperkte afval aan ontwikkel. Die optrede was satanies, “met allerhande kragtige dade en tekens en wonders van die leuen en met allerhande verleiding van ongereg­tigheid” (2 Thess. 2:9, 10). Voor die einde van die eerste eeu het Johannes verklaar: “Baie valse profete het in die wêreld uitge­gaan.” Trouens, “dit is die gees van die Antichris … en hy is nou al in die wêreld” (1 Joh. 4:1, 3).

Die Opkoms van die "Mens van Sonde."“Toe die kerk sy ‘eerste liefde’ verloor het (Openb.2:4), het hy ook sy leerstellige reinheid, sy hoë norme van persoonlike gedrag en die onsigbare band van eenheid wat deur die Heilige Gees voorsien is, ver­beur. In sy dienste het formalisme die een­voud verdring. Populariteit en persoonlike mag het al hoe meer die keuse van leiers bepaal, wat eers hul gesag binne die plaaslike gemeente laat geld het, en toe probeer het om daardie gesag na naburige gemeentes uit te brei. (Selfverheerliking is die basis van die “Mens van sonde”)

“Die administrasie van die plaaslike ge­meente onder leiding van die Heilige Gees moes uiteindelik plek maak vir kerklike outoritarisme aan die hande van ‘n enkele ampsdraer, die biskop, aan wie elke kerk­lid persoonlik onderworpe was en deur wie alleen hy toegang tot verlossing kon kry. Voortaan het die leiers net aan kerk­regering gedink, pleks van diens en die ‘grootste‘ was nie langer die een wat hom­self die ‘dienskneg van almal‘ geag het nie. So het die konsep van ‘n priesterlike hiër­argie ontstaan, wat tussen die individu en die Here bemiddel het.”³

Namate die belangrikheid van die in­dividu en die plaaslike gemeente wegge­kalwe is, het die biskop van Rome na vore getree as die opperste gesag in die Chris­tendom. Met die hulp van die keiser is hierdie hoogste biskop, of pous,⁴ erken as die sigbare hoof van die universele kerk en beklee met die opperste gesag oor alle kerkleiers deur die hele wêreld.

Onder die leiding van die pousdom⁵ is die Christelike kerk in nog dieper afvallig­heid gedompel. Die toenemende populari­teit van die kerk het sy agteruitgang verhaas. Laer norme het die onbekeerdes in die kerk gemaklik laat voel. Menigtes wat heel weinig van die ware Christelike geloof geweet het, het hulle net in naam by die kerk gevoeg en hul heidense leerstel­lings, beelde, godsdiensgebruike, feeste en simbolisme met hulle saamgebring.

Hierdie kompromisse tussen die paga­nisme en die Christendom het aanleiding gegee tot die totstandkoming van die “mens van sonde” – ‘n reusagtige stelsel van valse godsdiens, ‘n mengsel van waar­heid en dwaling. Die profesie van 2 Thes­salonicense 2 veroordeel nie individue nie, maar stel die godsdienstige stelsel wat vir die groot afvalligheid verantwoordelik is, aan die kaak. Baie gelowiges binne die stel­sel behoort nogtans aan God se universele kerk omdat hulle leef volgens die lig wat hulle ontvang het.

Die Lydende Kerk. Met die afname in geestelikheid het die kerk van Rome ‘n meer sekulêre aansien gekry, met nouer bande met die keiserlike bewind. Kerk en staat is in ‘n onheilige verbond verenig.

In sy klassieke werk, Die Stad van God, het Augustinus, een van die invloedrykste kerkvaders, die Katolieke ideaal van ‘n universele kerk wat in beheer van ’n universele staat is, uiteengesit. Augustinus se denke het die fondament vir die middel­eeuse pouslike ideologie gelê.

In 533 n.C. het keiser Justinianus in ‘n brief wat in die Code Justinianus opge­neem is, die biskop van Rome tot hoof oor al die kerke uitgeroep.⁶ Hy het ook die pous se invloed erken om van ketters ont­slae te raak.⁷

Toe Justinianus se generaal Belisarius Rome in 538 bevry het, is die biskop van Rome verlos van die beheer van die Oos-­Gote, wie se Arianisme ‘n stremmende in­vloed op die ontwikkelende Katolieke Kerk gehad het. Die biskop was nou in staat om die prerogatiewe wat Justinianus se dekreet van 533 n.C. aan hom toegeken het, uit te oefen; hy kon nou die gesag van die “Heilige Stoel” uitbrei. So het die 1260 jaar van vervolging begin soos dit in die Bybel voorspel is (Dan. 7:25; Openb. 12:6, 14; 13:5-7).

Tragies genoeg het die kerk, met behulp van die staat, probeer om sy dekrete en leerstellings op alle Christene af te dwing. Baie het hul geloof prysgegee uit vrees vir vervolging, terwyl diegene wat aan die skriftuurlike leer getrou was, hewig ver­volg is. Die Christelike wêreld het ‘n slag­veld geword. Baie is in die naam van God in die gevangenis gestop of tereggestel. In die vervolging van die 1260 jaar het mil­joene getroue gelowiges groot lyding deurgemaak, terwyl baie vir hul getrou­heid aan Christus met die hoogste offer ge­boet het.⁸

Elke druppel bloed het ‘n vlek op die Naam van God en Jesus Christus geplaas. Niks het die saak van die Christendom meer skade berokken as hierdie meedoën­lose vervolging nie. Die erg verwronge be­grip van die aard van God wat deur hierdie optrede van die kerk oorgedra is, en die leerstellings van die vagevuur en ewigdurende pyniging het daartoe aan­leiding gegee dat baie mense die Christen­dom heeltemal verwerp het.

Lank voor die Hervorming al het stemme binne die Katolieke Kerk opge­gaan wat geprotesteer het teen die gena­delose doodmaak van teenstanders, teen sy arrogante aansprake en die demorali­serende korrupsie. Die kerk se onwillig­heid om te hervorm het aanleiding tot die Protestantse Hervorming in die sestiende eeu gegee. Sy sukses was ‘n geweldigeslag vir die gesag en prestige van die kerk van Rome. Deur die Teenhervorming het die pousdom in bloedige stryd gevoer om die Hervorming te vernietig, maar hy het ge­leidelik die stryd teen die magte wat bur­gerlike en godsdienstige vryheid nagestreef het, verloor.

Eindelik, in 1798, 1260 jaar net 538 n.C., het die Rooms-Katolieke Kerk ‘n dodelike hou ontvang (vgl. Openb. 13:3).⁹ Die skouspelagtige oorwinnings van Napo­leon se leërs in Italië het die pous aan die genade van die Franse rewolusionêre regering oorgelaat, wat die Roomse gods­diens as ‘n onversoenbare vyand van die Republiek beskou het. Die Franse regering het Napoleon gelas om die pous ge­vangene te neem. Op sy bevel het generaal Berthier Rome binnegeruk en die politieke heerskappy van die pousdom beëindig verklaar. Berthier het die pous ge­vangene geneem en hom na Frankryk ge­neem, waar hy in ballingskap gesterf het.¹⁰

Die omverwerping van die pousdom was die hoogtepunt van ‘n lang reeks ge­beurtenisse wat met sy toenemende verval gepaard gegaan het. Dit dui ook die einde aan van die profetiese tydperk van 1260 jaar. Baie Protestante het hierdie gebeur­tenis as die vervulling van die profesie ver­tolk.”

Die Hervorming

Onskriftuurlike leerstellings wat op oor­lewerings berus het, meedoënlose vervol­ging, korrupsie en die geestelike agteruitgang van baie geestelikes was onder die vernaamste faktore wat mense laat roep het om hervorming binne die ge­vestigde kerk.

Leerstellige Geskilpunte. Die volgende is voorbeelde van onbybelse leerstellings wat gehelp het om die Protestantse Her­vorming tot stand te bring, en skei steeds die Protestante van die Rooms-Katolieke.

1. Die hoof van die kerk op aarde is die plaasbekleder van Christus. Die aan­spraak van hierdie leerstelling is dat net die biskop van Rome die plaasbekleder of verteenwoordiger van Christus op aarde en die sigbare hoof van die kerk is. In teen­stelling met die Bybelse standpunt oor kerkleiding (kyk hoofstuk 11 van hierdie boek), berus hierdie leer op die veronder­stelling dat Christus Petrus die sigbare hoof van die kerk gemaak het en dat die pous Petrus se opvolger is.¹²

2. Die onfeilbaarheid van die kerk en sy hoof. Die leer wat die meeste bygedra het tot die prestige en invloed van die kerk te Rome was die van sy onfeilbaarheid. Die kerk het beweer dat hy nooit ‘n fout be­gaan het nie en nooit sal nie. Hy het hier­die leer op die volgende redenasie gebaseer wat nie deur die Bybel onder­skraag word nie: Omdat die kerk heilig is, is een van sy inherente eienskappe onfeil­baarheid. Daarby moet die kerk, onfeil­baar wees in sy onderrig van geloof en sedelikheid, omdat God beoog het om alle welwillende mense deur hierdie heilige kerk na die hemel te lei.¹³ Christus sal hom daarom vir alle dwaling vrywaar deur die krag van die Heilige Gees.

Die logiese afleiding, wat die basiese verdorwenheid van die mens (kyk hoof­stuk 7 van hierdie boek) ontken, is dat die kerk se leier daarom ook onfeilbaar moet wees.¹⁴ Die gevolg is dat Katolieke ge­skrifte aanspraak op goddelike preroga­tiewe vir sy leier gemaak het.¹⁵

3. Christus se hoëpriesterlike bediening tersyde gestel. Namate die invloed van die kerk van Rome toegeneem het, is die aan­dag van gelowiges afgetrek van Christus se voortdurende middelaarswerk as Hoëpriester in die hemel – die teenbeeld van die voortdurende daaglikse offeran­des (kyk hoofstukke 4 en 23 van hierdie boek) – na  ‘n  aardse priesterdom met sy leier in Rome. Pleks dat gelowiges vir ver­gifnis van sonde en die ewige verlossing op Christus vertrou het (kyk hoofstukke 9 en 10 van hierdie boek), het hulle hul ge­loof in pouse, priesters en prelate gestel. In teenstelling met die Nieu-Testamentiese leer van die priesterskap van alle gelo­wiges, is die geestelikes se bediening van absolusie nou as noodsaaklik vir verlos­sing geag.

Christus se priesterlike bediening in die hemel, waar Hy voortdurend die verdien­ste van Sy soenoffer vir berouvolle gelo­wiges aanwend, is doelmatig verloën toe die Heilige Nagmaal met die mis vervang is. In teenstelling met die Nagmaal – ‘n diens wat Jesus ingestel het om Sy dood te gedenk en om na Sy komende koninkryk vooruit te sien (kyk hoofstuk 15 van hier­die boek) – beweer die Katolieke Kerk dat die mis ‘n menslike priester se bloedlose offering van Christus aan God is. Omdat Christus na bewering weer geoffer word, soos op Golgota, word daar geleer dat die mis spesiale genade aan gelowiges en aan die ontslapenes bring.¹⁶

Omdat hulle onkundig is aangaande die Skrifte en net kennis het van die mis wat deur ‘n menslike priesterskap onderneem is, het menigtes die seën van regstreekse toegang tot ons Middelaar Jesus Christus ontbeer. Die belofte en uitnodiging: “Laat ons dan met vrymoedigheid na die troon van die genade gaan, sodat ons barmhar­tigheid kan verkry en genade vind om op die regte tyd gehelp te word” (Heb. 4:16) is dus uitgewis.

4. Die verdienstelikheid van goeie werke. Die heersende mening dat ‘n mens deur middel van goeie werke jou verlossing kan verdien, dat die geloof nie kan red nie, het die leer van die Nuwe Testament weer­spreek (kyk hoofstukke 9 en 10 van hierdie boek). Die Katolieke Kerk het geleer dat goeie werke, wat deur genade in die son­daar se hart ingeboesem word, verdienste inhou, met ander woorde, dat hulle ‘n mens ‘n regmatige aanspraak op verlos­sing gee. Trouens, , ‘n mens kan meer goeie werke verrig as wat vir jou verlossing nodig is – soos met die heiliges die geval is -en sodoende ekstra verdienste op­hoop. Hierdie ekstra verdienstelikheid kan ten behoewe van ander gebruik word. Omdat die kerk geglo het dat sondaars ge­regverdig word op die grondslag van die geregtigheid wat in hul harte ingeboesem word, het hulle geleer dat goeie werke ‘n belangrike rol in ‘n mens se regverdiging speel.

Verdienstelike werke het ook ‘n belang­rike rol in die leer van die vagevuur ge­speel, waarin beweer word dat diegene wat nie volkome rein is nie, ‘n loute­rende, tydelike straf vir hul sondes in die vagevuur moet ondergaan voordat hulle die vreugde van die hemel kan binnegaan.

Deur hul gebede en goeie werke sou gelo­wiges die duur en intensiteit van die ly­ding van mense in die vagevuur verkort.

5. Die leer van boetedoening en aflate. Boetedoening is die sakrament waardeur Christene vergifnis van sondes wat na die doop gepleeg is, kan ontvang. Hierdie ver­gifnis van sondes word deur die absolusie van ‘n priester bewerkstellig, maar voor­dat dit kan geskied, moet Christene hul gewetens ondersoek, berou oor hul sonde hê en besluit om God nooit weer te mis­haag nie. Dan moet hulle hul sondes voor die priester bely en boete doen – ‘n taak wat deur die priester opgedra word.

Boetedoening het sondaars egter nie heeltemal vrygestel nie. Hulle moes nog tydelike straf ondergaan, of in hierdie lewe, of in die vagevuur. Om mense van hierdie straf te bevry, het die kerk die aflaat ingestel, wat voorsien vir die vrystelling van tydelike straf wat weens sonde oorbly nadat die skuld kwytgeskeld is. Aflate, wat sowel die lewende as mense in die vagevuur kon baat, is toegeken op die voorwaarde van boetedoening en die ver­rigting van voorgeskrewe goeie werke, dikwels in die vorm van geld wat aan die kerk betaal moes word.

Dit was die ekstra verdienstelikheid van die martelare, heiliges en apostels en veral Jesus Christus en Maria, wat aflate moont­lik gemaak het. Hul verdienstelikheid is in ‘n “skatkis van verdienstelikheid” geberg en kon oorgedra word op die gelowiges wie se rekeninge ‘ntekort getoon het. Die pous, as die beweerde opvolger van Pe­trus, was in beheer van die sleutels van hierdie skatkis en kon mense vrystel van tydelike straf deur krediet uit die skatkis aan hulle toe te ken.¹⁷

6. Hoogste gesag berus by die kerk. Deur die eeue heen het die gevestigde kerk baie heidense gelowe, heilige dae en simbole aangeneem. Toe stemme teen hierdie gruwele opgegaan het, het die kerk van Rome hom die enigste reg toegeëien om die Bybel te vertolk. Die kerk, nie die Bybel nie, het die hoogste gesag geword (kyk hoofstuk 1 van hierdie boek), Die kerk het geredeneer dat daar twee bronne van God­delike waarheid bestaan: (1) die heilige Skrifte, en (2) die Katolieke tradisie, wat bestaan het uit die geskrifte van die kerk­vaders, die dekrete van die kerklike kon­silies, goedgekeurde leerstellings en kerklike seremonies. Waar die kerkleer deur die tradisie onderskraag word en nie deur die Skrif nie, het die tradisie voorkeur geniet. Die gewone gelowiges het geen gesag gehad om die leerstellings wat God in die Skrif geopenbaar het, te vertolk nie. Daardie gesag het alleen by die Katolieke Kerk berus.¹⁸

‘n Nuwe Dag Breek Aan. In die veer­tiende eeu het John Wycliffe op hervor­ming in die kerk aangedring -nie net in Engeland nie, maar in die hele Christen­dom. In ‘n tyd toe min afskrifte van die Bybel beskikbaar was, het hy die eerste vertaling van die hele Bybel in Engels gelewer. Sy leer dat verlossing alleen deur die geloof in Christus geskied en dat net die Skrifte onfeilbaar is, het die grondslag van die Protestantse Hervorming gelê. As die môrester van die Hervorming het hy getrag om die kerk van Christus te bevry van die bande van die paganisme wat hom in onkunde verstrengel het. Hy het ‘n be­weging aan die gang gesit wat individuele gemoedere sou bevry en hele nasies van die kloue van godsdienstige dwaling sou verlos. Wycliff se geskrifte het Johannes Huss, Hiëronimus, Luther en talle ander besiel.

Martin Luther – vurig, impulsief en on­kompromitterend – was seker die krag­tigste persoonlikheid van die Hervorming. Meer as enige ander man het hy die volk teruggelei na die Skrifte en die groot evangeliewaarheid van regverdigmaking deur die geloof, terwyl hy verlossing deur werke heftig aangeval het.

Hy het aangevoer dat gelowiges geen ander gesag as die Skrifte moet ontvang nie en het die gelowiges se oë laat opkyk van menslike pogings, priesters en boete­doening na Christus as hul enigste Midde­laar en Verlosser. Dit is onmoontlik, het hy gesê, om die sondeskuld deur menslike pogings te verminder of om aan sy straf te ontkom. Alleen bekering tot God en geloof in Christus kan sondaars red. Omdat dit ‘n gawe is wat vrylik geskenk word, kan Sy genade nie gekoop word nie. Die mens kan hoop hê, nie weens aflate nie, maar weens die gestorte bloed van ‘n gekruisigde Ver­losser.

Soos ‘n argeologiese ekspedisie skatte onder die puin van eeue uitgrawe, het die Hervorming lank vergete waarhede opge­diep. Regverdiging deur die geloof – die groot beginsel van die evangelie is herontdek, asook ‘n nuwe waardering vir die eens vir altyd soenoffer van Jesus Christus en Sy genoegsame bemiddelende piesterskap. Baie onbybelse leerstellings, soos gebede vir die dooies, die aanbidding van die heiliges en relikwieë, die viering van die mis, die aanbidding van Maria, die vagevuur, boetedoening, heilige water, selibaat vir die priesterdom, die rosekrans, die inkwisisie, transsubstansiasie, die olie­sel en die afhanklikheid van tradisie is ver­werp en afgeskaf.

Die Protestantse Hervormers was dit feitlik eens in hul eiening van die pouslike stelsel as “die mens van sonde,” die “ver­borgenheid van die ongeregtigheid,” en die “horinkie” van Daniël, die entiteit wat God se ware kinders gedurende die 1260 jaar van Openbaring 12:6, 14, en 13:5, voor die Wederkoms sou vervolg.¹⁹

Die leer van die Bybel en die Bybel alleen as die norm van geloof en sedelikheid het basiese Protestantisme geword. Die Her­vormers het alle menslike tradisie onder­werp aan die finale en hoër gesag van die Skrifte. Wat godsdienstige gesag betref, kon geen gesag – hetsy die pous, kon­silies, kerkvaders, konings of geleerdes oor die gewete heers nie. Trouens, die Christenwêreld het begin ontwaak uit sy slaap, en eindelik is godsdiensvryheid in baie lande uitgeroep.

Hervorming in Stagnasie

Die hervorming van die Christelike kerk moes nie in die sestiende eeu geëindig het nie. Die Hervormers het veel tot stand ge­bring, maar het nie al die lig wat gedurende die afvalligheid verlore gegaan het, herontdek nie. Hulle het die Christen­dom uit die volslae duisternis gelei, maar het nog in die skaduwees gestaan. Hoewel hulle die ysere hand van die middeleeuse kerk gebreek, die Bybel aan die wêreld gegee en die basiese evangelie herstel het, het hulle versuim om ander belangrike waarhede te ontdek. Die doop deur onder­dompeling, onsterflikheid as ‘n gawe wat met die opstanding van die regverdiges deur Christus toegeken word, die sewende dag as die Bybelse Sabbat en ander waar­hede (kyk hoofstukke 7, 14, 19 en 25 van hierdie boek) was nog in die skaduwees verskole.

Pleks van die Hervorming voort te sit het hul opvolgers hul prestasies gekonsoli­deer. Hulle het die aandag op die Hervor­mers se woorde en menings toegespits, pleks van op die Skrif. Enkeles het nuwe waarhede ontdek, maar die meerderheid het geweier om verder as die vroeë Her­vormers te vorder. Die gevolg was dat die Protestantse geloof in formalisme en sko­lastiek ontaard het, en dwalinge waarvan afgesien moes geword het, verskans is. Die vlam van die Hervorming het geleidelik doodgegaan, en die Protestantse kerke het self koud, formeel en behoeftig aan her­vorming geword.

Die tydperk na die Hervorming was teo­logies baie bedrywig, maar weinig geeste­like vordering is gemaak. Van hierdie tydperk skryf Frederic W. Farrar dat “vry­heid vir slawerny verruil is; universele be­ginsels vir armsalige elemente; waarheid vir dogmatiek; onafhanklikheid vir tra­disie; godsdiens vir sisteem. ‘n Lewende ontsag vir die Skrifte is deur ‘n doodse te­orie oor inspirasie vervang. Geniale orto­doksie is deur ‘n ysere eenvormigheid verdring en lewende denke deur pole­miese dialektiek.“²⁰ En hoewel die Her­vorming “die loodsware septer van die ou Skolastiek verbreek” het, het die Protes­tantse kerke . ” ‘n nuwe Skolastiek ingevoer wie se septer ‘n ysterroede was.”²¹ Robert M. Grant het hierdie nuwe skolastiek “net so verstard as enige middeleeuse teolo­giese konstruksie” genoem.²²  “Die Protes­tante het hulle feitlik deur die perke van hul heersende belydenisse geboei.”²³

Polemiek het ontstaan. Nog nooit was daar ‘n tydperk waarin mense hulle so toegespits het op die ontdekking van me­kaar se foute of waarin hulle mekaar so­veel beledigende name toegevoeg het nie.”²⁴  Die goeie tyding het gevolglik ‘n woordestryd geword. “Die Skrif spreek nie langer tot die hart nie maar tot die kri­tiese intellek.”²⁵ “Die dogmas was orto­doks, maar geestelikheid is uitgedoof. Die teologie het getriomfeer, maar die liefde is geblus.”²⁶

Die Oorblyfsel

Ondanks die afval en die beproewinge van die 1260 jaar was daar gelowiges wat steeds die reinheid van die apostoliese kerk bewaar het. Toe die 1260 jaar van on­derdrukking in 1798 n.C. geëindig het, het die draak nie daarin geslaag om die ge­troue volgelinge van God heeltemal uit te wis nie. Die Satan het steeds sy vernieti­gingswerk probeer voortsit. Soos Johannes gesê het: “En die draak was vertoornd op die vrou, en hy het weggegaan om oorlog te voer teen haar ander nakomelinge wat die gebooie van God bewaar en die ge­tuienis van Jesus Christus hou” (Open.12:17).

Wat Is die Oorblyfsel? In Johannes se be­skrywing van die draak se stryd teen die vrou en haar afstammelinge gebruik hy die uitdrukking “haar ander nakomelinge” (Open. 12:17). Die uitdrukking beteken die “oorblywendes” of die “oorblyfsel.” Die Bybel beeld die oorblyfsel uit as ‘n klein groepie van die kinders van God wat deur rampe, oorloë en afvalligheid getrou aan God bly. Hierdie getroue oorblyfsel was die wortelstok wat God gebruik het om Sy sigbare kerk op aarde te propageer (2 Kron. 30:6; Esra 9:14,15; Jes. 10:20-22; Jer. 42:2; Eseg. 6:8; Eseg. 14:22).

God het aan die oorblyfsel die opdrag gegee om Sy heerlikheid te verkondig en om Sy verstrooide kinders deur die hele wêreld na Sy “heilige berg Jerusalem” die “berg Sion” (Jes. 37:31, 32; 66:20; vgl. Open. 14:1) te lei. Aangaande diegene wat so versamel is, sê die Skrif: “Dit is hulle wat die Lam volg waar Hy ook heen­gaan” (Open. 14:4).

Open. 12:17 gee ’n beskrywing van die laaste oorblyfsel in God se uitverkore geslag van gelowiges-Sy getroue getuies in die laaste dae voor Christus se weder­koms. Wat is die oorblyfsel se eienskappe?

Die Eienskappe van die Oorblyfsel. Die oorblyfsel in die tyd van die einde kan nie maklik verwar word nie. Johannes beskryf hierdie groep in spesifieke terme. Hulle verskyn na die 1260 jaar van vervolging en bestaan uit diegene “wat die gebooie van God bewaar en die getuienis van Jesus, Christus hou” (Open. 12:17).

Hulle dra die verantwoordelikheid om net voor die wederkoms van Christus God se laaste waarskuwing aan die hele wêreld te verkondig die drie engele se bood­skappe van Openb. 14:6-12. Hierdie bood­skappe bevat self  ‘n beskrywing van die oorblyfsel: hulle is die “wat die gebooie van God en die geloof in Jesus bewaar” (Openb. 14:12). Laat ons elkeen van hierdie hoedanighede van nader betrag.

1. Die geloof van Jesus. God se oor­blyfselvolk word gekenmerk deur  ‘n ge­loof soortgelyk aan die wat Jesus gehad het. Hulle gee Jesus se onwrikbare ver­troue in God en in die gesag van die Skrif weer. Hulle glo dat Jesus Christus die Messias van die profesie is, die Seun van God, wat na die wêreld as sy Verlosser gekom het. Hulle geloof omvat al die Bybelwaarhede – die wat Christus geglo en verkondig het.

God se oorblyfsel sal dus die ewige evangelie van verlossing deur geloof in Christus verkondig. Hulle sal die wêreld waarsku dat die uur van die oordeel van God aangebreek het en hulle sal ander voorberei om hul spoedig komende Heer te ontmoet. Hulle sal ‘n wêreldomvattende sendingprogram onderneem om die God­delike getuienis aan die mensdom te vol­eindig (Open. 14:6, 7; 10:11; Matt. 24:14).

2. Die gebooie van God. Opregte geloof in Jesus bind die oorblyfsel om Sy voor­beeld te volg. “Hy wat sê dat hy in Hom bly,” sê Johannes, “behoort self ook so te wandel soos Hy gewandel het” (1 Joh. 2:6). Aangesien Jesus Sy Vader se gebooie be­waar het, sal hulle ook God se gebooie be­waar (Joh. 15:10).

Veral omdat hulle die oorblyfsel is, moet hulle dade by hul belydenis pas – anders is dit waardeloos. Jesus het gesê: “Nieelk­een wat vir My sê: Here, Here! sal ingaan in die koninkryk van die hemele nie, maar hy wat die wil doen van my Vader wat in die hemele is” (Matt. 7:21). Deur die krag wat Jesus hulle gee, gehoorsaam hulle God se vereistes, waaronder al tien God se ge­booie, God se onveranderlike sedewet (Exod. 20:1-17; Matt. 5:17-19; 19:17; Filip. 4:13).

3. Die getuienis van Jesus. Johannes omskryf “die getuienis van Jesus” as “die gees van die profesie” (Openb. 19:10). Die oorblyfsel sal gelei word deur die ge­tuienis van Jesus, wat deur die gawe van die profesie meegedeel word.

Die profetiese gawe sou dwarsdeur die geskiedenis van die kerk funksioneer “tot­dat ons almal kom tot die eenheid van die geloof en van die kennis van die Seun van God, tot ‘n volwasse man, tot die mate van die volle grootte van Christus” (Efe. 4:13). Dit is daarom een van die vernaamste ken­merke van die oorblyfsel.

Sodanige profetiese leiding maak die oorblyfsel ‘n profetiese volk wat ‘n profe­tiese boodskap verkondig. Hulle sal die profesie verstaan en onderrig. Die openbaring van die waarheid wat deur die oorblyfsel ontvang word, help hulle om hul sending te voltooi om die wêreld voor te berei vir die wederkoms van Christus (kyk hoofstuk 17 van hierdie boek).

Die Verskyning van die Oorblyfsel van die Laaste Dae. Die Bybel dui daarop dat die oorblyfsel op die wêreldtoneel verskyn na die jare van die groot vervolging (Openb. 12:14-17). Die aardskokkende ge­beurtenisse van die Franse Revolusie, wat aanleiding tot die gevangeneming van die pous aan die einde van die 1260 jaar (1798 n.C.), gegee het, en die vervulling van die drie groot kosmiese tekens – waarin die aarde, son, maan en sterre getuig het van die nabyheid van die koms van Christus (kyk hoofstuk 24 van hierdie boek) – het ‘n nuwe belangstelling in die profesieë verwek. ‘n Wydverspreide verwagting van die ophandesynde wederkoms van Christus het ontstaan. Dwarsdeur die wêreld het baie Christene besef dat “die tyd van die einde” aangebreek het (Dan.12:4).²⁷ Die vervulling van Bybelse profesieë ge­durende die tweede helfte van die agt­tiende eeu en die eerste helfte van die neentiende eeu het ‘n kragtige onderling belydende beweging tot gevolg gehad wat om die hoop op die Wederkoms gesentreer het. In elke kerk kon gelowiges in die op­handesynde wederkoms van Christus ge­vind word, wat almal gebid, gearbei en gewag het op die klimaks van die eeue. Die Adventhoop het ‘n diepe gees van eendragtigheid onder sy volgelinge te­weeggebring, en baie het hul kragte saam­gesnoer om die wêreld te waarsku oor die spoedige wederkoms van Christus. Die Adventbeweging was ‘n waarlik Bybelse onderling belydende beweging wat die Woord van God en die Adventhoop as middelpunt gehad het.

Hoe meer hulle die Bybel bestudeer het, hoe dieper was hul oortuiging dat God besig was om’n oorblyfsel uit te roep om die versteende Hervorming van die Chris­telike kerk voort te sit. Hulle het self diege­brek aan die ware gees van die Hervorming in hul onderskeidelike kerke aangevoel, asook die gebrek aan belang­stelling in die bestudering van en voor­bereiding vir die Wederkoms. Hul Bybelstudie het aan die lig gebring dat die beproewinge en teleurstellings waardeur God hulle gelei het, ‘n diep geestelike, lou­terendeondervinding was wat hulle saam­gevoeg het -as God se oorblyfsel. God het aan hulle opdrag gegee om die Hervor­ming, wat soveel blydskap en krag aan die kerk besorg het, voort te sit. In dankbaar­heid en ootmoed het hulle hul sending aanvaar, in die besef dat God se opdrag nie weens enige inherente meerderwaardig­heid aan hulle gegee is nie, en dat hulle aI­leen deur die genade en krag van Christus enigsins kon slaag.

Die Sending van die Oorblyfsel

Die profesieë van die boek Openbaring spel die sending van die oorblyfsel duidelik uit. Die drie engele se bood­skappe van Openbaring 14:6-12 openbaar die verkondiging van die oorblyfsel wat die evangeliewaarheid volkome en finaal sal herstel.²⁸

Hierdie drie boodskappe is God se ant­woorde op die oorweldigende sataniese misleiding wat net voor die wederkoms van Christus deur die wêreld trek (Openb. 13:3, 8, 14-16). Onmiddellik na God se laaste beroep op die wêreld keer Christus terug om die oes in te samel (Openb. 14: 14­-20).

Die Eerste-engelboodskap. “En ek het ‘n ander engel in die middel van die lug sien vlieg met ‘n ewige evangelie om te verkondig aan die bewo­ners van die aarde en aan alle nasies en stamme en tale en volke. En hy het met ‘n groot stem gesê: Vrees God en gee Hom heerlikheid, want die uur van sy oordeel het gekom; en aanbid Hom wat die hemel en die aarde en die see en die waterfon­teine gemaak het” (Openb. 14:6, 7).

Die eerste engel versinnebeeld God se oorblyfsel wat ‘n ewige evangelie aan die wêreld verkondig. Hierdie evangelie is dieselfde goeie tyding van God se onein­dige liefde wat die profete en apostels van ouds verkondig het (Heb. 4:2). Die oor­blyfsel hou nie ‘n ander evangelie voor nie – met die oog op die oordeel herbevestig hulle die ewige evangelie dat sondaars deur geloof geregverdig kan word en die geregtigheid van Christus kan ontvang.

Hierdie boodskap roep die wêreld tot bekering. Dit beveel almal om te “vrees,”of eerbied jeens God te hê, en om Hom “heerlikheid” te gee of te eer. Ons is om hierdie rede geskape en ons kan eer en heerlikheid aan God in ons woorde en dade gee. “Hierin is my Vader verheerlik, dat julle veel vrug dra” (Joh. 15:8).

Johannes voorspel dat die beweging wat die wêreld vir die koms van Christus voor­berei, opnuut die Bybelse vereiste dat God verheerlik moet word, sal beklemtoon. Soos nooit tevore nie sal dit die Nieu-Tes­tamentiese beroep om die gewyde rent­meesterskap van ons lewens weer onder die aandag bring: “Jou liggaam is die tem­pel van die Heilige Gees.” Ons het nie uit­sluitlike reg op ons fisieke, sedelike en geestelike vermoëns nie; Christus het dit met Sy bloed op Golgota gekoop. “Ver­heerlik God dan in jul liggaam en in julle gees wat aan God behoort” (1 Kor. 6:19, 20). “Of julle dan eet of drink of enigiets doen, doen alles tot verheerliking van God” (1 Kor. 10:31).

Die feit dat “die uur van sy oordeel” gekom het, maak die oproep om bekering des te dringender (kyk hoofstuk 23 van hierdie boek). In Openbaring 14:7 gee die woord oordee1, die Griekse woord krisis weer, wat die oordeelsdaad aandui en nie die vel van die vonnis, (krima,) nie. Dit verwys na die hele oordeelsproses, waaronder die daging van mense voor die Goddelike regstoel, die ondersoek van lewensopgawes, die uitspraak van vry­spreking of veroordeling, en die toeken­ning van die ewige lewe of die doodvonnis (kyk Matt. 16:27; Rom. 6:23; Openb. 22:12). Die boodskap van die oordeelsuur verkon­dig ook God se oordeel oor alle dwaling (Dan. 7:9-11,26; Openb. 17, 18).

Die oordeelsuurboodskap wys veral op die tyd wanneer, as die laaste fase van Sy hoëpriesterlike bediening in die hemelse heiligdom, Christus Sy oordeelstaak begin het (kyk hoofstuk 23 van hierdie boek).

Hierdie boodskap roep almal ook op om die Skepper te aanbid. God se oproep om aanbidding moet gesien word in teenstel­ling met die beroep om die dier en sy beeld te aanbid (Openb. 13:3, 8, 15). Weldra sal alle mense moet kies tussen die ware en die valse aanbidding – tussen die aanbidding van God op Sy voorwaardes (geregtigheid deur die geloof), of op ons voorwaardes (geregtigheid deur werke). Deur ons te beveel om “Hom wat die hemel en die aarde en die see en die waterfonteine ge­maak het,” te aanbid (Openb. 14:7; vgl. Exod. 20:11), vestig hierdie boodskap die aandag op die vierde gebod. Dit lei mense na die aanbidding van die Skepper, ‘n be­lewenis waarby die verering van Sy ge­denkdag van die Skepping betrokke is ­die sewendedag-Sabbat van die Here, wat Hy met die Skepping ingestel en in die Tien Gebooie bevestig het (kyk hoofstuk 19 van hierdie boek). Die eerste-engelbood­skap doen dus ‘n beroep om die herstel van die ware aanbidding, deur Christus as Skepper en Heer van die Bybelse Sabbat voor te hou. Dit is die teken (Eseg. 20:20) van die Skep­ping van God – ‘n teken wat deur die oor­grote meerderheid van sy geskape wesens verwaarloos word.

Dit is juis so beskik dat die verkondiging van hierdie boodskap wat die aandag op die Skepper-God vestig, op ‘n stadium begin het toe die evolusieleer sy groot spoorslag gekry het met die publikasie van Charles Darwin se boek Origin of Species (1859). Die verkondiging van die eerste-­engelboodskap is die stewigste vesting teen die vooruitgang van die evolusieleer.

Laastens dui hierdie beroep op die her­stel van die verering van God se heilige wet, wat deur die “mens van sonde” (2 Thess. 2:3) vertrap is. Alleen wanneer die ware aanbidding herstel is en gelowiges die beginsels van die koninkryk van God naleef, kan God verheerlik word.

Die Tweede-engelboodskap. “Geval, geval het Babilon die groot stad, omdat sy al die nasies laat drink het van die wyn van die grimmigheid van haar hoerery” (Openb. 14:8).

Van die vroegste geskiedenis af het die stad Babilon, of Babel, as simbool vir die uittarting van God gedien. Sy toring was ‘n monument vir afvalligheid en ‘n mid­delpunt van verset (Gen. 11:1-9). Lucifer (die Satan) was sy onsigbare koning (Jes. 14:4, 12-14), en dit wil voorkom asof hy Babilon die middel wou maak vir sy mees­terplan om die mensdom te regeer. Dwars­deur die Bybel illustreer die stryd tussen die Godstad, Jerusalem, en die Satan se stad, Babilon (of Babel in die Ou Testa­ment), die botsing tussen goed en kwaad.

In die vroeë Christeneeue, toe die Ro­meine sowel die Jode as die Christene on­derdruk het, het die Joodse en Christenlektuur na Rome verwys as Babi­1on.²⁹ Baie glo dat Petrus Babilon as ‘nskuil­naam vir Rome gebruik het (1 Pet. 5:13). Weens sy afvalligheid en vervolging het die meeste Prostestante van die Hervor­ming en sedertdien na die kerk van Rome as die geestelike Babilon verwys (Openb. 17), die vyand van die kinders van God.³⁰

In die boek Openbaring verwys Babilon na die goddelose vrou, die moeder van hoere, en haar onrein dogters (Openb. 17:5). Dit versinnebeeld alle afvallige godsdienstige organisasies en hul leiding, hoewel dit in besonder na die groot afval­lige godsdienstige alliansie tussen die dier en sy beeld verwys, wat die finale krisis wat in Openbaring 13:15-17 beskryf word, sal ontketen.

Die tweede-engelboodskap bring die universele aard van die Babiloniese afval­ligheid en sy dwingende vermoë aan die lig, en verklaar dat hy “al die nasies laat drink [het] van die wyn van die grimmig­heid van haar hoerery”. Die “wyn” van Babilon stel sy ketterse leer voor. Babilon sal die staat dwing om sy valse godsdiens­tige leer en dekrete universeel af te dwing.

Die “hoerery” wat hier vermeld word, stel die onwettige verhouding tussen Babi­lon en die nasies voor -tussen die afval­lige kerk en die burgerlike gesag. Die kerk is veronderstel om met die Here getroud te wees; deur dus die steun van die staat in te roep, verlaat sy haar eggenoot en pleeg sy owerspel (vgl. Eseg. 16:15; Jak. 4:4).

Hierdie onwettige verhouding het tra­giese gevolge. Johannes sien hoe die bewo­ners van die aarde “dronk” is van die valse leerstellings, en Babilon self is “dronk van die bloed van die heiliges en van die bloed van die getuies van Jesus” wat weier om haar onskriftuurlike leerstellings aan te neem en hulle aan haar gesag te onder­werp (Openb. 17:2,6).

Babilon val omdat hy die eerste-engel­boodskap verwerp – die evangelie van geregtigheid deur geloof in die Skepper. Soos die kerk van Rome in die eerste paar eeue afvallig geword het, het baie Protes­tante tans afgewyk van die groot Bybel­waarhede van die Hervorming. Hierdie profesie aangaande die val van Babilon word veral vervul in die afwyking van die Protestantisme oor die algemeen van die suiwerheid en eenvoud van die ewige evangelie van geregtigheid deur die geloof wat eens so ‘n kragtige dryfveer van die Hervorming was.

Die tweede-engelboodskap sal toene­mend relevant word namate die einde nader. Dit sal volkome vervul word met die alliansie van verskillende godsdiens­tige organisasies wat die eerste-engel­boodskap verwerp het. Die boodskap van die val van Babilon word in Openbaring 18:2-4 herhaal, waar die algehele onder­gang van Babilon aangekondig word en ‘nberoep gedoen word op die kinders van God wat hulle nog in die verskillende godsdienstige organisasies bevind wat Babilon uitmaak, om daaruit weg te kom. Die oproep van die engel is: “Gaanuit haar uit, my volk, sodat julle nie gemeenskap met haar sondes mag hê en van haar plae ontvang nie” (Openb. 18:4).31

Die Derde-engelboodskap “As iemand die dier en sy beeld aanbid en ‘nmerk op sy voorhoof of op sy hand ontvang, sal hy self ook drink van die wyn van die grimmigheid van God wat onge­meng ingeskink is in die beker van sy toorn, en hy sal gepynig word met vuur en swawel voor die heilige engele en voor die Lam. En die rook van hulle pyniging gaan op tot in alle ewigheid, en hulle het dag en nag geen rus nie – hulle wat die dier en sy beeld aanbid, en elkeen wat die merk van sy naam ontvang. Hier kom die lydsaam­heid van die heiliges te pas; hier is hulle wat die gebooie van God en die geloof in Jesus bewaar (Openb. 14:9-12).

Die eerste-engelboodskap verkondig die ewige evangelie en doen ‘n beroep om die herstel van die ware aanbidding van God as Skepper omdat die oordeelsuur aange­breek het. Die tweede engel waarsku teen alle vorme van aanbidding wat die produk van mense is. Eindelik verkondig die derde engel God se plegtigste waarsku­wing teen die aanbidding van die dier en sy beeld – wat almal wat die evangelie van geregtigheid deur die geloof verwerp, uiteindelik sal doen.

Die dier wat in Openbaring 13:1-10 be­skryf word, is die vereniging van kerk en staat wat die Christelike kerk soveel eeue lank oorheers het en deur Paulus die “mens van sonde” genoem is (2 Thess. 2:2­4) en deur Daniël as die “horinkie” (Dan. 7:8, 20-25; 8:9-12). Die beeld van die dier stel die vorm van afvallige godsdiens voor wat sal ontstaan wanneer die kerke, wat die ware gees van die Hervorming kwytgeraak het, met die staat verenig om hul leer op ander af te dwing. Deur kerk met staat te verenig sal hulle ‘npresiese beeld van die dier word – die afvaIlige kerk wat 1260 jaar lank vervolg het. Van­daar die benaming beeld van die dier.

Die derde-engelboodskap bevat die ernstigste en verskriklikste waarskuwing in die Bybel. Dit toon dat diegene wat hulle aan menslike gesag onderwerp, in die laaste krisis liewer die dier en sy beeld as God sal aanbid. In hierdie laaste botsing sal twee duidelik onderskeibare klasse ontwikkel. Die een klas sal ‘n evangelie van menslike versinning bepleit en sal die dier en sy beeld aanbid en hulle sodoende die verskriklikste oordele op die hals haal. Die ander klas, daarenteen, sal volgens die ware evangelie lewe en “die gebooie van God en die geloof in Jesus bewaar” (Openb. 14:9, 12). Die laaste strydvraag gaan om ware en valse aanbidding, die ware en die valse evangelie. Wanneer hier­die strydvraag duidelik aan die wêreld voorgehou word, sal diegene wat God se aandenking van die skepping – die By­belse Sabbat – verwerp, verkies om Son­dag te aanbid en te onderhou in die volle wete dat dit nie God se bepaalde dag van aanbidding is nie, “die merk van die dier” ontvang. Hierdie merk is ‘nmerk van re­bellie; die dier se aansprake op die veran­dering van die dag van aanbidding toon sy gesag selfs oor die wet van God.³²

Die derde-engelboodskap vestig die wêreld se aandag op die gevolge van weie­ring om die ewige evangelie en God se boodskap aangaande die herstel van die ware aanbidding te aanvaar. Dit gee’ntref­fende beskrywing van die eindresultaat van mense se keuse aangaande die gods­diens. Die keuse is nie maklik nie, want wat ook al ‘n mens se keuse, dit sal lyding meebring. Diegene wat aan God gehoor­saam is, sal hulle die woede van die draak op die hals haal (Openb. 12:17) en sal uit­eindelik met die dood gedreig word (Openb. 13:15), terwyl diegene wat verkies om die dier en sy beeld te aanbid, die sewe laaste plae sal ontvang en eindelik in die “poel van vuur” sal beland (Openb. 15, 16; 20:14, 15).

Hoewel albei keuses lyding meebring, verskil die gevolge. Die aanbidders van die Skepper sal aan die dodelike toorn van die draak ontkom en saam met die Lam op die berg Sion staan (Openb. 14:1; 7:2, 4). Die aanbidders van die dier en sy beeld sal daarenteen die volle gramskap van God ontvang en in die teenwoordigheid van die heilige engele en die Lam omkom (Openb. 14:9, 10; 20:14).

Elke mens sal moet kies wie hy wil aan­bid. Of die persoon sal geregtigheid deur die geloof kies namate hy deelneem aan ‘n vorm van aanbidding wat God se goed­keuring wegdra, of hy sal ‘n keuse doen wat neerkom op geregtigheid deur werke namate hy deelneem aan aanbidding wat God verbied het maar wat die dier en sy, beeld beveel ‘nmensgemaakte vorm van aanbidding. God kan hierdie laasge­noemde aanbidding nie aanvaar nie omdat dit voorkeur gee aan die gebooie van mense en nie aan die van God nie. Dit soek regverdiging deur die werke van die mens en nie deur die geloof  wat die gevolg van ‘nvolkome onderwerping aan God as Skepper, Verlosser en Herskepper is nie. In hierdie sin is die derde-engelboodskap dus ‘n boodskap van regverdiging deur die geloof.

God het Sy kinders in alle kerke; maar deur die oorblyfselkerk verkondig Hy ‘n boodskap wat Sy ware godsdiens sal her­stel deur Sy kinders uit te roep uit die af­valligheid en hulle voor te berei vir die wederkoms van Christus. In die besef dat baie van God se kinders nog by hulle moet aansluit, is die oorblyfsel bewus van hul tekortkominge en swakhede in hul poging om hierdie plegtige opdrag na te kom. Hulle besef dat dit alleen deur God se genade is dat hulle hierdie gewigtige taak sal kan voltooi. Met die oog op die spoedige wederkoms van Christus en die noodsaaklikheid om klaar te maak om Hom te ontmoet, dring God se ernstige, hartstogtelike beroep deur tot elkeen se hart: “Gaanuit haar uit, my volk, sodat julle nie gemeenskap met haar sondes mag hê en van haar plae ont­vang nie. Want haar sondes reik tot aan die hemel, en God het haar ongeregtighede onthou” (Openb. 18:4,5).

Addisionele hulpbronne:

Vind hieronder nog hulpbronne wat jou sal help om hierdie onderwerp nog beter te verstaan.