1. Die Bybel: Is dit werklik die Woord van God?

Die wêreld om ons wek gemengde waar­nemings en stel net so veel vrae as wat dit beantwoord. Dit openbaar ‘n stryd tussen goed en kwaad, maar verklaar nie hoe hierdie stryd ontstaan het nie, wie dit is wat veg, waarom of wie uiteindelik sal seë­vier nie.

Besondere Openbaring. Die sonde beperk God se openbaring van Homself deur Sy skepping, want dit verswak ons vermoë om Sy getuienis te vertolk. In Sy liefde het God Hom spesifiek geopenbaar sodat ons antwoorde op hierdie vrae kan kry. Deur sowel die Ou as die Nuwe Testa­ment het Hy Hom op spesifieke wyse aan ons geopenbaar, sodat daar geen twyfel oor Sy liefdevolle geaardheid kan bestaan nie. Eers het Hy Hom deur profete bekend gemaak; daarna het Sy hoogste openba­ring gevolg, in die wese van Jesus Christus (Heb. 1:1; Heb. 1:2).

Die Bybel bevat stellings wat die waar­heid omtrent God openbaar; en dit open­baar Hom ook as ‘n wese. Albei hierdie fasette van die openbaring is nodig. Ons moet God deur Jesus Christus ken (Joh. 17:3), asook “die waarheid wat in Jesus is” (Efe. 4:21, NAB). En deur middel van die Skrifte breek God deur ons verstandelike, sedelike en geestelike beperkinge en toon Hy hoe gretig Hy is om ons te red.

Die Brandpunt van die Skrifte.

Die Bybel openbaar God en ontbloot die mens. Dit stel die ellende bloot waarin ons verkeer en toon Sy oplossing. Dit stel ons voor as verlore en van God vervreem, en openbaar Jesus as die een wat ons vind en na God terugneem.

Jesus Christus is die brandpunt van die Skrifte. Die Ou Testament noem die Seun die Messias, die Verlosser van die wêreld; die Nuwe Testament openbaar Hom as Jesus Christus, die Verlosser. Elke bladsy, of dit nou in sinnebeeld of werklikheid is, openbaar een of ander fase van Sy werk en natuur. Jesus se kruisdood is die hoogste openbaring van die natuur van God.

Die kruis maak hierdie hoogste openba­ring uit omdat dit twee uiterstes versoen: die mens se onpeilbare ongeregtigheid en God se onuitputlike liefde. Wat sou ons ‘n helderder insig kon gegee het in die feil­baarheid van die mens? Wat sou die sonde beter kon uitbeeld? Die kruis toon ‘n God wat toegelaat het dat Sy enigste Seun ge­dood word. Watter ontsettende offer!

Watter groter openbaring van Sy liefde kon Hy gegee het? Waarlik, die brandpunt van die Bybel is Jesus Christus. Hy neem die sentrale plek in op die verhoog van die kosmiese drama. Weldra sal Sy sege op Golgota vervul word in die uitskakeling van ongeregtigheid. Die mens en God sal herenig wees.

Die tema van die liefde van God, veral soos geopenbaar in Christus se soendood op Golgota – die grondigste waarheid van die heelal – is die brandpunt van die Bybel. Al die vernaamste Bybelwaarhede moet daarom vanuit hierdie perspektief bestudeer word.

Outeurskap van die Skrifte

Die Bybel se gesag om geloof en praktyk voor te skryf, berus by sy oorsprong. Sy skrywers het die Bybel in ‘n totaal ander lig as ander geskrifte gesien. Hulle het daarna verwys as “Heilige Skrifte” (Rom. 1:2; 2 Tim. 3:15), “die woorde van God” (Rom. 3:2; Heb. 5:12).

Die unieke posisie van die Skrifte berus op hul oorsprong en bron. Die Bybelskry­wers het daarop aanspraak gemaak dat hul boodskappe nie by hulle ontstaan het nie, maar dat hulle dit van Bo ontvang het. Dit was deur Goddelike openbaring dat hulle die waarhede wat hulle oorgedra het, kon “sien” (kyk Jes. 1:1; Amos 1:1; Miga 1:1; Hab. 1:1; Jer. 38:21).

Hierdie skrywers het na die Heilige Gees verwys as die Een wat deur middel van die profete met die volk gekommunikeer het (Neh. 9:30; vgl. Sag. 7:12). Dawid het gesê: “Die Gees van die Here spreek in my, en sy woord is op my tong” (2 Sam. 23:2).

Ese­giël het geskryf: ”Die Gees het in my gekom,” “toe val die Gees van die Here op my” (Eseg. 2:2; 11:5, 24). En Miga het ge­tuig: “Ek … is vol krag, met die Gees van die Here” (Miga 3:8).

Die Nuwe Testament het die rol van die Heilige Gees in die ontstaan van die Ou Testament erken. Jesus het gesê dat Dawid deur die Heilige Gees besiel is (Markus12:36). Paulus het geglo dat die Heilige Gees “deur Jesaja” gespreek het (Hand. 28:25). Petrus het geopenbaar dat die Heilige Gees al die profete besiel het en nie net enkeles nie (1 Pet. 1:10, 11; 2 Pet. 1:21). Soms het die skrywer heeltemal in die ag­tergrond verdwyn en is net die ware Ou­teur – die Heilige Gees – erken: ”Die Heilige Gees spreek… ” “waarmee die Heilige Gees dit duidelik maak… ” (Heb. 3:7; 9:8).

Die skrywers van die Nuwe Testament het die Heilige Gees as die bron van hul eie boodskappe erken. Paulus het verklaar: “Maar die Gees sê uitdruklik dat in die laaste tye sommige van die geloof afvallig sal word” (1 Tim. 4:1). Johannes verklaar: “Ek was in die Gees op die dag van die Here” (Openb. 1:10). En Jesus het deur middel van die Heilige Gees Sy opdrag aan die apostels gegee (Hand. 1 :2; vgl. Efe. 3:3-5).

So het God Homself dan in die persoon van die Heilige Gees deur die Heilige Skrifte geopenbaar. Hy het hulle geskryf, nie met Sy hand nie, maar deur ander hande – ongeveer veertig paar – oor ‘n tydperk van meer as 1500 jaar. En aangesien God die Heilige Gees die skrywers be­siel het, is God dus die skrywer.

Die Inspirasie van die Skrifte

“Die hele Skrif” sê Paulus, “is deur God ingegee” (2 Tim. 3:16). Die Griekse woord theopneustos, wat as ingegee vertaal word, beteken letterlik deur God “ingeblaas”. God het waarheid by mense “ingeblaas.” Op hulle beurt het hulle dit in die woorde uitgedruk wat in die Skrifte voorkom. In­gewing is dus die proses waardeur God Sy ewige waarheid aan die mense bekend maak.

Die Inspirasieproses. Die Goddelike openbaring is deur God ingegee aan “heilige mense van God” wat “deur die Heilige Gees gedrywe” is (2 Pet. 1:21).  Hierdie openbarings is in mensetaal met al sy beperkinge en tekortkominge belig­gaam; tog was dit God se getuienis. God het mense besiel – nie woorde verskaf nie.

Was die profete net so passief soos bandopnemers wat presiese woorde weergee wat opgeneem is? In sommige gevalle is die skrywers aangesê om die presiese woorde van God te herhaal, maar in die meeste gevalle het God hulle opdrag gegee om wat hulle gesien en gehoor het, so goed moontlik te beskryf.  In laasgenoemde gevalle die skrywers hulle eie taalpatroon en styl gebruik. In een geval praat en skryf God die pre-Paulus het gesê dat “die geeste van die is aan die profete onderworpe” (Kor.14:32). Ware ingewing wis nie die profeet se individualiteit, rede, integriteit of persoonlikheid uit presiese woorde – die Tien Gebooie. Hulle is profete (1 deur God, nie die mens nie, opgestel). -(Exod. 20:1-17; 31:18; Deut. 10:4,5), en tog of moes selfs dit in woorde uitgedruk word. wat die mens sou verstaan.

In ‘n sekere opsig illustreer die verhou­ding tussen Moses en Aäron die tussen die Heilige Gees en die skrywer. God het aan Moses gesê: “Ek stel jou as ‘n god vir Farao, en jou broer Aäron sal jou profeet wees”(Exod. 7:1; vgl. 4:15, 16). Moses het God se boodskappe aan Aäron meegedeel, en op sy beurt het Aäron dit in sy eie taal en styl aan Farao meegedeel. Net so het die Bybelskrywers bevele, gedagtes en idees wat hulle van God ontvang het, in hulle skryfstyl oorgedra, Dit is omdat God op hierdie wyse kommunikeer dat die woor­deskat in die verskillende boeke verskil en die mate van opvoeding en kultuur van die skrywers aan die lig gebring word.

Die Bybel “is nie God se wyse van dink en spreek nie….Mense sal dikwels beweer dat so ‘n uitdrukking nie in God se natuur is nie. God plaas Homself egter nie onder verhoor wat woorde, logika, en retoriek in die Bybel betref nie. Die skrywers van die Bybel was God se penvoerders.”¹ “Die in­gewing werk nie op die mens se woorde of sy uitdrukkings nie, maar op, die mens self wat, onder die invloed van die Heilige

Gees, met gedagtes besiel word. Die woorde kry egter die beslag van die individuele gees. Die Goddelike gees word uit­gestraal.  Die Goddelike gees en wil word verenig met die menslike gees en wil; so word die uitinge van die mense die woord van God.”²

In een geval praat en skryf God die presiese woorde – die Tien Gebooie.  Hulle is deur God, nie die mense nie, opgestel (Exod. 20:1-17; 31:18; Deut. 10:4, 5), en tog moes selfs dit in woorde uitgedruk word wat die mens sou verstaan.

Die Bybel is dus die Goddelike waarheid wat in mensetaal uitgedruk word. Stel u dit voor om kwantumfisika aan  ‘n  baba te leer! Dit is die soort probleem waarmee God te kampe het in Sy poging om God­delike waarhede aan sondige, perkge­bondemense mee te deel. Dit is ons beperkinge wat Sy mededelings aan ons aan bande lê.

Daar is ‘n soortgelyke ooreenkoms tussen die vleesgeworde Jesus en die Bybel. Jesus was tegelyk God en mens, ‘n vereniging van die Goddelike en die mens­like. So is ook die Bybel die Goddelike en die menslike in een. Wat van Christus gesê is, kan ook van die Bybel gesê word, naam­lik, “die Woord het vlees geword en het onder ons gewoon” (Joh.1:14). Hierdie Goddelik-menslike vereniging maak die Bybel enig onder literêr werke.

lnspirasie en die Skrywers. Die Heilige Gees het sekere mense voorberei om God­delike waarheid te kommunikeer. Die Bybel verstrek die besonderhede van hoe Hy hierdie individue bekwaam het nie, maar op een of ander wyse het Hy ‘nver­eniging tussen die Goddelike en die mens­like dienaar bewerkstellig. Diegene wat die Bybel help skryf het, is nie weens natuurlike aanleg gekies nie. Ook het die Goddelike openbaring nie die persoon bekeer of hom van die ewige lewe verseker nie. Bileam het ‘nboodskap onder Goddelike ingewing verkondig terwyl hy teen God se raad opgetree het (Num. 22-24). Dawid wat deur die Heilige Gees gebruik is, het groot misdade gepleeg (vgl. Ps. 51). Al die Bybelse skrywers was manne van sondige natuur wat daagliks die genade van God nodig gehad het (vgl. Rom. 3:12).

Die besieling wat die Bybelse skrywers ontvang het, was meer as blote verligting of Goddelike leiding, want dit is be­skikbaar vir almal wat na die waarheid soek. In werklikheid het die Bybelse skry­wers die Goddelike boodskap wat hulle bekend gemaak het, soms nie mooi ver­staan nie (1 Pet. 1:10-12).

Die skrywers het nie op dieselfde wyse gereageer op die boodskappe wat hulle moes verkondig nie. Daniël en Johannes het verklaar dat hulle verbyster was oor hul geskrifte (Dan. 8:27; Openb. 5:4), en 1 Petrus 1:10 dui aan dat ander skrywers ge­soek het na die betekenis van hul bood­skappe aan ander. Soms was hierdie manne bang om ‘ningegewe boodskap te verkondig, en party het selfs met God geredekawel (Hab. 1; Jona 1:1-3; 4:1-11).

Die Metode en lnhoud van die Openbaring. Dikwels het die Heilige Gees God­delike kennis deur middel van gesigte en drome meegedeel (Num.12:6). Soms het Hy hoorbaar of tot die innerlike wese ge­praat. God het hoorbaar met Samuel ge­praat (1 Sam. 9:15). Sagaria het simboliese voorstellings met verklarings ontvang (Sag. 4). Die hemelse gesigte wat Paulus en Johannes ontvang het, is deur mondelinge opdragte vergesel (2 Kor. 12:1-4; Openb. 4, 5). Esegiël het gebeurtenisse waargeneem wat elders afgespeel het (Eseg. 8). Party skrywers het deelgeneem aan hul gesigte en sekere funksies uitgevoer as deel van die visioen self (Openb. 10).

Wat inhoud betref: aan sommiges het die Gees toekomstige gebeurtenisse bekend gemaak (Dan. 2:7, 8, 12). Ander skrywers het historiese gebeurtenisse neergepen, of op die basis van persoonlike ervaring of deur materiaal uit bestaande historiese gegewens uit te soek (Rigters, 1 Samuel, 2 Kronieke, die Evangelies, Handelinge).

Inspirasie en die Geskiedenis. Die By­belse aanspraak dat “die hele Skrif … deur God ingegee” of deur God “ingeblaas” is en nuttig is tot onderwysing in die gereg­tigheid (2 Tim. 3:15, 16), laat geen twyfel oor die leiding van God in die verkiesings­proses nie. Of die inligting nou van per­soonlike waarneming kom, van mondelinge of skriftelike bronne, of reg­streekse openbaring, die skrywer het alles onder die Heilige Gees se leiding ontvang. Dit is die waarborg van die betroubaarheid van die Bybel.

Die Bybel openbaar God se plan in Sy di­namiese interaksie met die mensdom nie in ‘n versameling abstrakte leerstellings nie. Sy selfopenbaring is gegrond op ware gebeurtenisse wat op ‘n bepaalde tyd en plek plaasgevind het. Die betroubaarheid van die historiese relase is van die grootste belang omdat hulle die raamwerk vorm van ons begrip van die aard van God en Sy doel met ons. ‘n Presiese begrip lei tot die ewige lewe, maar ‘n onjuiste begrip lei tot verwarring en die dood.

God het aan sekere mense die taak opge­dra om ‘n geskiedenis te skryf oor Sy han­delinge met Israel. Hierdie historiese be­skrywings, wat uit ‘n ander oogpunt as sekulêre geskiedenis geskryf is, maak ‘n belangrike deel van die Bybel uit (vgl. Num. 33:1, 2; Jos. 24:25, 26; Eseg. 24:2). Hulle gee ons ‘n noukeurige, objektiewe relaas, uit die Goddelike oogpunt gesien. Die Heilige Gees het die skrywers beson­dere insigte gegee, sodat hulle in die ge­beurtenisse in die stryd tussen goed en kwaad die natuur van God kon demon­streer en leiding aan die mens kon gee in sy soeke na verlossing.

Die historiese gebeurtenisse is “skadu­beelde” of “voorbeelde” en “is opge­skrywe as ‘n waarskuwing aan ons op wie die eindes van die eeue gekom het” (1 Kor. 10:11). Paulus sê: “Want alles wat tevore geskrywe is, is tot ons lering tevore ge­skrywe, sodat ons deur lydsaamheid en bemoediging van die Skrifte hoop kan hê” (Rom. 15:4). Die verwoesting van Sodom en Gomorra dien as “‘n voorbeeld” of waarskuwing (2 Pet. 2:6; Judas 7). Ab­raham se ondervinding en regverdiging is ‘n voorbeeld vir elke gelowige (Rom. 4:1 – ­25; Jak. 2:14-22). Selfs die burgerlike wette van die Ou Testament bevat diepe geeste­like betekenis en is ter wille van ons in hierdie dae geskryf (1 Kor. 9:8, 9).

Lukas verklaar dat hy sy Evangelie ge­skryf het omdat hy ‘n verslag van die lewe van Jesus wou gee “sodat u met volle sekerheid kan weet die dinge waaromtrent u onderrig is” (Lukas. 1:4). Johannes se maatstaf vir sy keuse van insidente in Jesus se lewe vir sy Evangelie is “dat julle kan glo dat Jesus die Christus is, die Seun van God; en dat julle deur te glo die lewe kan hê in sy Naam” (Joh. 20:31). God het die Bybelskrywers op so ‘n wyse gelei dat hulle ons tot verlossing kon rig.

Die lewensbeskrywings van Bybelse persoonlikhede bied nog ‘n voorbeeld van Goddelike ingewing. Hierdie verslae gee ‘n noukeurige weergawe van die swak­hede sowel as deugde van hul karakters. Dit gee ‘n getroue beskrywing van hul sondes asook van hul suksesse.

Daar word geen doekies omgedraai oor Noag se gebrek aan selfbeheersing of oor Abraham se bedrog nie. Die opvlieëndheid van Moses, Paulus, Jakobus en Johannes staan aangeteken. Die geskiedenis stel die tekortkominge van Israel se verstandigste koning en die swakhede van die twaalf apostels aan die kaak. Die Skrif probeer hulle nie vergoelik nie en probeer ook nie om hul skuldigheid te verbloem nie. Dit gee ‘n getroue weergawe van wat hulle deur die genade van God was en van wat hulle geword het of versuim het om te word. Sonder ingewing van Bo sou geen biograaf met soveel insig kon geskryf het nie.

Die Bybelskrywers het alle historiese ge­beurtenisse wat beskryf word as ware his­toriese aantekeninge beskou – nie as mites of sinnebeelde nie. Baie heden­daagse skeptici verwerp die verhale van Adam en Eva, Jona en die sondvloed. Tog het Jesus hulle aanvaar as histories juis en geestelik relevant (Matt. 12:39-41; 19:4-6; 24:37-39).

Die Bybel praat nie van gedeeltelike besieling of van grade van inspirasie nie. Hierdie teorieë is bloot gissings wat die Bybel sy Goddelike gesag wil ontneem.

Die Betroubaarheid van die Skrifte. Net soos Jesus “vlees geword en onder…ons gewoon” het (Joh. 1:14), so is ook die Bybel in mensetaal gegee, sodat ons dit kon ver­staan. Die inspirasie van die Skrifte waar­borg hul betroubaarheid.

In hoe ‘n mate het God die oordrag van die teks beveilig behalwe dat Hy gesorg het dat sy boodskap geldig en waar is? Dit is duidelik dat hoewel die ou manuskripte verskille toon, die wesenlike waarhede be­waar is.³ Hoewel dit heeltemal moontlik is dat oorskrywers en vertalers van die Bybel geringe foute kon begaan het, toon die re­sultate van Bybelse argeologie dat baie be­weerde foute werklik wanbegrippe aan die kant van die geleerdes was. Party van hier­die probleme het ontstaan omdat mense Bybelse geskiedenis en gewoontes uit ‘n Westerse oogpunt gelees het. Ons moet erken dat mense maar net gedeeltelik verstaan – hul insig in die Goddelike werkinge bly fragmentaries.

Waar teenstrydighede teëgekom word, moet dit nie vertroue in die Skrifte onder­myn nie; hulle is dikwels die gevolg van ons onnoukeurige begrippe eerder as werklike foute. Staan God voor die reg­bank as ons ‘n sin of ‘n teks teëkom wat ons nie mooi kan verstaan nie? Ons sal moontlik nooit elke teks in die Skrif kan Ondanks pogings om hom te vernietig is die Bybel met verbasende, soms wonder­baarlike noukeurigheid bewaar. ‘n Vergelyking tussen die Dooie See perkamente en die latere manuskripte van die Ou Tes­tament toon met watter omsigtigheid dit oorgeskryf is.⁴ Hulle bevestig die betrou­baarheid van die Skrifte as die onfeilbare openbaring van die wil van God.

Die Gesag van die Skrifte

Die Skrifte geniet Goddelike gesag omdat God deur die Heilige Gees daarin spreek. Die Bybel is daarom die geskrewe Woord van God. Waar is die bewyse van hierdie aanspraak en wat is die implikasies vir ons lewens en ons soeke na kennis?

Die Aansprake van die Skrifte. Die Bybelskrywers getuig dat hul boodskappe regstreeks van God af kom. Dit is “die woord van die Here” wat tot Jeremia, Esegiël, Hosea en ander gekom het (Jer. 1:1,2, 9; Eseg. 1:3; Hos. 1:1; Joel 1:1; Jona 1:1). As boodskappers van die Here (Hag. 1:13; 2 Kron. 36:16) het die profete van God die opdrag gehad om in Sy Naam te praat en te sê: “So spreek die Here” (Eseg. 2:4; vgl. Jes. 7:7). Sy woorde was hul Goddelike geloofsbriewe en gesag.

Soms het die rol van die mens wat God gebruik het, in die agtergrond verdwyn. Mattheus verwys na die gesag agter die Ou-Testamentiese profeet wat hy soos volg aanhaal: “Dithet alles gebeur, sodat die woord vervul sou word wat die Here deur die profeet gespreek het” (Matt. 1:22). Hy sien God as die regstreekse outeur, die gesag; die profeet speel  ‘n onregstreekse rol.

Petrus klassifiseer Paulus se geskrifte as Skrif (2 Pet. 3:15, 16). En Paulus getuig oor sy eie geskrifte: “Ek het dit ook nie van  ‘n mens ontvang of geleer nie, maar deur ‘n openbaring van Jesus Christus” (Gal. 1 :12). Die Nieu-Testamentiese skrywers het die woorde van Christus as Skrif erken met dieselfde gesag as die Ou-Testamentiese geskrifte (1 Tim. 5:18; Lukas 10:7).

Jesus en die Gesag van die Skrifte. Dwarsdeur Sy bediening het Jesus die gesag van die Skrifte beklemtoon. Toe Hy deur die Satan versoek is of Hom teen Sy teenstanders moes verdedig, was sowel Sy verdediging as Sy aanval: “Daar is geskrywe” (Matt. 4:4, 7, 10; Lukas 20:17). “Die mens sal nie van brood aIleen lewe nie,” het Hy gesê, “maar van elke woord wat deur die mond van God uitgaan” (Matt. 4:4). Toe Hy gevra is hoe ‘n mens die ewige lewe kan ingaan, het Hy geant­woord: “Wat is in die wet geskrywe? Hoe lees jy?” (Lukas 10:26).

Jesus het die Bybel bo menslike oor­lewerings en sienswyses gestel. Hy het die Jode bestraf omdat hulle die gesag van die Skrif tot niet gemaak het (Markus 7:7-9) en het ‘n beroep op hulle gedoen om die Skrifte noukeuriger te bestudeer deur te sê: “Het julIe nooit in die Skrifte gelees nie?” (Matt. 21:42; vgl. Markus 12:10,26).

Hy het onwrikbaar geglo in die gesag van die profetiese woord en het geopen­baar dat dit op Hom betrekking gehad het.

Die Skrifte, het Hy gesê, “getuig van My.” “As julle Moses geglo het, sou julle My glo, want hy het van My geskrywe” (Joh. 5:39, 46). Jesus se mees oortuigende aanspraak op Sy Goddelike sending berus op Sy ver­vulling van die Ou-Testamentiese profe­sieë (Lukas 24:25-27).

Christus het die Heilige Skrifte dus son­der voorbehoud aangeneem as die gesag­hebbende openbaring van die wil van God vir die mensdom. Hy het die Skrifte be­skou as ‘n dokument van die waarheid, ‘n objektiewe openbaring wat gegee is om die mens uit die duisternis van verkeerde oor­leweringe en mites na die lig van ‘n red­dende kennis te lei.

Die Heilige Gees en die Gesag van die Skrifte. Terwyl Jesus op aarde was het die godsdienstige leiers en die onverskillige massas nie Sy ware identiteit besef nie. Party het gedink Hy is ‘n profeet soos Johannes die Doper, Elia of Jeremia ‘n gewone mens. Toe Petrus bely het dat Jesus “die Christus, die Seun van die lewende God” is, het Jesus daarop gewys dat dit ‘n ingewing van Bo was wat so ‘n belydenis moontlik gemaak het (Matt. 16:13-17). Paulus het hierdie waarheid. beklemtoon: “Niemand kan sê dat Jesus die Here is nie, behalwe deur die Heilige Gees (l Kor. 12:3).

So is dit met die geskrewe woord van God. Sonder dat die Heilige Gees ons gees verlig sal ons die Bybel nooit reg kan ver­staan of dit selfs kon erken as die gesag­hebbende wil van God nie.⁵ Omdat “niemand [weet] wat in God is nie, be­halwe die Gees van God” (1 Kor. 2:11), spreek dit vanself, “die natuurlike mens neem die dinge van die Gees van God nie aan nie; want dit is vir hom dwaasheid, en hy kan dit nie verstaan nie, omdat dit gees­telik beoordeel word” (1 Kor. 2:14). Die ge­volg is dat “die woord van die kruis … dwaasheid [is] vir die wat verlore gaan” (1 Kor. 1:18).

Alleen met die hulp van die Heilige Gees, wat “die dieptes van God” onder­soek (1 Kor. 2:10), kan ‘n mens oortuig raak van die gesag van die Bybel as ‘n openba­ring van God en Sy wil. Dit is dan dat die kruis “die krag van God” word (1 Kor. 1:18) en ‘n mens soos Paulus kan getuig: “Ons het ewenwel nie die gees van die wêreld ontvang nie, maar die Gees wat uit God is, sodat ons kan weet wat God ons uit genade geskenk het” (1 Kor.2:12).

Die Heilige Skrifte en die Heilige Gees kan nooit geskei word nie. Die Heilige Gees is sowel die outeur as openbaarder van Bybelse waarheid.

Die gesag van die Skrifte in ons lewe neem toe of af na gelang van ons begrip van inspirasie. As ons die Bybel bloot as ‘n versameling menslike getuienisse beskou, of as die gesag wat ons daaraan toeken in een of ander opsig afhang van ons ge­voelens of emosies, vermurf ons sy gesag in ons lewe. Maar as ons besef dat. dit die stem van God is wat deur die skrywers spreek, afgesien van hoe swak of menslik hulle ook was, word die Skrifte absolute gesag ten opsigte van leer, vermaning, be­straffing en onderrig in geregtigheid (2 Tim. 3:16).

Die Omvang van Skriftelike Gesag. Weerspreking tussen die Skrifte en die wetenskap is dikwels die gevolg van gis­sing. As ons die wetenskap nie met die Skrif kan versoen nie, is dit omdat ons “‘n wanbegrip het van of die wetenskap of die openbaring…maar as dit reg verstaan word, stem die twee volkome saam.”⁶

Alle menslike wysheid moet aan die gesag van die Skrifte onderwerp word. Die Bybelse waarhede is die norm waaraan ander idees getoets moet word. Om die Woord van God deur die beperkte mens­like standaarde te beoordeel, is omtrent dieselfde as om die sterre met ‘n meetsnoer te meet. Die Bybel moet nie aan menslike norme onderwerp word nie. Dit is ver­hewe bo alle menslike wysheid en ge­skrifte. Pleks dat ons die Bybel beoordeel, sal ons daardeur geoordeel word, want dit is die norm van karakter en die toets van alle belewenisse en gedagtes.

In die laaste instansie behou die Skrifte ook hul gesag oor die gawes wat van die Heilige Gees afkomstig is, waaronder lei­ding deur die profetiese gawe of die spreek in tale (1 Kor. 12; 14:1; Efe. 4:7-16). Die gawes van die Gees is nie bo die Skrif ver­hewe nie; trouens, hulle moet aan die Bybel getoets word, en as hulle nie daar­mee ooreenstem nie, moet hulle verwerp word as nie eg nie. ”’Tot die wet en tot die getuienis! As hulle nie spreek volgens hier­die woord nie, is hulle ‘n volk wat geen dageraad het nie” (Jes. 8:20). (Kyk hoof­stuk 17 van hierdie boek.)

Die Eenheid van die Skrifte

As die Skrifte oppervlakkig gelees word, sal hulle oppervlakkig verstaan word. As hulle so gelees word, kan mens die indruk kry dat die Bybel maar net ‘n versameling stories, preke en geskiedenis is. Diegene wat egter ontvanklik is vir die verligting van die Gees van God, diegene wat gewil­lig is om geduldig en met veel gebed na die verborge waarhede te soek, ontdek dat die Bybel ‘n onderliggende eenheid openbaar in wat hy aangaande die beginsels van die verlossing leer. Die Bybel het nie ‘n een­tonige eenvormigheid nie. Dit bestaan eer­der uit ‘n ryke en kleurvolle verskeiden­heid van ooreenstemmende getuienisse wat groot skoonheid aan die dag lê. En juis as gevolg van sy verskeidenheid per­spektiewe is hy beter in staat om te alle tye in aIle menslike behoeftes te voorsien.

God het Hom nie in ‘n ononderbroke reeks verklarings bekend gemaak nie, maar broksgewyse deur opeenvolgende geslagte. Of dit nou deur Moses in die plat­teland van Midian geskryf is, of deur Pau­lus in In Romeinse gevangenis, die boeke lê dieselfde deur die Gees ingegewe kom­munikasie aan die dag. ‘n Begrip van hier­die “progressiewe openbaring” help ‘n mens om die Bybel en sy eenheid te ver­staan.

Hoewel hulle geslagte uitmekaar ge­skryf is, bly die waarhede van die Ou en die Nuwe Testament onskeibaar en weer­spreek hulle mekaar nie. Die twee Tes­tamente is een, soos God een is. Die Ou Testament openbaar, deur profesieë en sin­nebeelde, die evangelie van die komende Verlosser; die Nuwe Testament openbaar, deur die lewe van Jesus, die Verlosser wat gekom het – die evangelie in werklikheid. Albei openbaar dieselfde God. Die Ou Tes­tament dien as grondslag vir die Nuwe. Dit verskaf die sleutel om die Nuwe mee oop te sluit, terwyl die Nuwe die verbor­genhede van die Oue verklaar.

In Sy genade roep God ons om Hom te leer ken deur Sy Woord te ondersoek. Daarin vind ons die ryke seën van die sekerheid van ons verlossing. Ons kan per­soonlik ontdek dat die Skrifte “nuttig [is] tot lering, tot weerlegging, tot teregwy­sing, tot onderwysing in die geregtig­heid.” Deur hulle kan ons “volkome… wees, vir elke goeie werk vol­kome toegerus” (2 Tim. 3:16, 17).